Oké, de Loesje-tekst is er één van een aantal maanden geleden, maar hij blijft geweldig, en sluit perfect aan bij mijn eerdere blog over kentering in kwaliteitszorg.

Bureau Lagro heeft voor de Vereniging Boer en Zorg in Noord-Nederland (BEZINN) op verzoek hard gewerkt aan een stuk over het kwaliteitssysteem van de Federatie Landbouw en Zorg (FLZ). Het gaat over het gebrek aan missie en visie vanuit het oogpunt kwaliteitszorg, en reikt  verbeterpunten en veranderpunten aan. Maar de essentie van mijn verhaal gaat vooral over het niet zichtbaar maken van de zorg die door de zeer gewaardeerde zorgboerderij geleverd wordt. Ook hanteert de FLZ geen heldere lijn in de gevraagde informatie.

Gaat het erom dat de zorgboer(in) de belangrijkste punten ten aanzien van visie, missie, zorg, medewerkers, samenwerking en accommodatie op papier zet, of gaat het om een verplichte uiteenzetting van allerlei door de landelijke organisatie bedachte hersenspinselen en slakken, waar men vervolgens ook nog zout op wil leggen?

Want ik blijf me toch iedere keer weer afvragen wat het nut is van het tellen van het gereedschap dat gebruikt wordt op de zorgboerderij. De zorgboer die hier had ingevuld: tuingereedschap (aantal: veel) , handgereedschap (aantal: veel), en een aantal machines, werd bij de beoordeling van zijn kwaliteitssysteem van repliek gediend met de reactie ‘Specificeer’.

Dienen beitels (of andere gevaarlijk gereedschap) door de zorgboer geteld te worden om er zeker van te zijn dat ze niet gestolen worden? Zodat een deelnemer in een risicogroep er niet iets ernstigs mee gaat doen? Dat zou dan ook in moeten houden dat je aan het einde van de dag al je gereedschap moet tellen om er zeker van te zijn dat je alles nog hebt en dat de deelnemer het pand dus niet eerder mag verlaten dan dat het juiste formulier ingevuld en afgetekend is? Ik maak het nu wat belachelijk, maar werkelijk, wat heeft dit nog met goede zorg te maken?

En wat als je pas een jaar later, bij een nieuwe beoordeling van het systeem, constateert dat de tweede accuboormachine mist, wat dan? Diefstal? Aangifte? Ik begrijp de zin van veel dingen, maar deze ontgaat mij volledig. Een correcte telling van ring-, steek- en dopsleutels, schroevendraaiers, priemen, diverse hamers en mokers, schietloden, schuurmachines (aantal nog te overzien) of het nader specificeren van tuingereedschap, zegt mijns inziens niets meer over het leveren van goede zorg.

Ervoor zorgen dat de juiste deelnemers de juiste materialen gebruiken en pas gevaarlijke(r) apparatuur mogen bedienen wanneer ze van de werking en de risico’s op de hoogte zijn is wél belangrijk. Maar dat punt komt eerder in het kwaliteitssysteem al aan de orde, en ook nog eens bij de risico-inventarisatie en -evaluatie. In dit geval is tijd ook geld. Voor de zorgboer(in). Die in dit geval zijn aandacht veel liever besteed aan de deelnemers dan dat hij beitels telt.

Gelukkig heb ik een luisterend oor gevonden, iemand die graag concrete voorbeelden wil hebben van de frustraties van zorgboeren en zorgboerinnen over het soms zo hete hangijzer kwaliteitszorg. De vraag over gereedschap is er één. En zo probeer ik vanaf de zijlijn, op geheel eigen wijze en in deze blog een tikkeltje baldadig, iets voor deze fantastische groep inspirerende en gedreven mensen te betekenen. Hopelijk is ook hier de kentering in zicht. Want goede zorg is inderdaad tijd nemen. Goede zorg mag geen protocollenziekte worden. En kwaliteitszorg gaat mijns inziens nog steeds over logisch nadenken.